Whipalong
Door: Fleur
Blijf op de hoogte en volg Fleur
05 November 2010 | Zuid-Afrika, Hoedspruit
Hoi allemaal,
Eindelijk weer even aan het internet! Er is weer zoveel gebeurd inmiddels dat ik het niet allemaal in een weblog meer kan proppen, dus hier gewoon wat ervaringen van de laatste tijd.
De “laatste” (zie verderop in deze weblog) week Daktari was heerlijk. Superleuke groep kinderen, de eerste groep van een nieuwe school: Audrey, Glenda, Moganeng, Efficiency (meiden) en Walter, Mpho, Thabiso, Ithute (jongens). Ik pik samen met Ian en vrijwilliger Sammi de kinderen op bij de school. We zijn vroeg, en kunnen daardoor mooi de briefing zien die alle kinderen verzameld voor de school krijgen. Een prachtig gezicht zo, alle kinderen in uniform. Ik heb ook leuk even gesproken met een van de leraren. Het is voor hem niet te bevatten dat ik met 22 nog studeer en al helemaal niet dat ik twee masters ga doen: wie zou mij dan ooit kunnen betalen?
Sammi vindt ook een schorpioen in onze kamer: onder mijn bed naast mijn schoenen wel te verstaan. Volunteer Phil heft hier een cursus gedaan weet dat dit een soort is die niet alleen steekt, maar die ook gif kan ‘gooien’ met zijn staart. Met een lange stok schuiven we hem onder het bed vandaan, waarna Phil hem vakkundig om zeep helpt door erop te gaan staan. Brrrrr, geen slippers meer aan ‘s nachts!
Omdat twee van de kinderen fanatie touwtje spingen (met 40 C), heft vrijwilliger Aaron een lang springtouw gemaakt. Ik dacht dat het leuk zou zijn om de kinderen daarmee wat spelletjes te leren, maar dat blijkt niet nodig: ze springen op een been, op hun hurken, maken handstanden en doen zo een halve breakdance!
Er is ook geprobeerd om de grote hoop zand die naast het zwembad ligt af te graven. Daarbij komen we echter voor een verrassing te staan: er blijkt een enorme (beschermde) Baboon spider in te wonen! Hij zit in een tunnelachtig hol dat is bekleed met web, heel mooi eigenlijk. De spin zal dood gaan als we haar huis kapot maken (ze kan geen nieuw huis maken), dus er wordt besloten alleen wat aan de andere kant van de heuvel te graven en de berg grotendeels te laten staan.
Met de Math Bingo die we op dinsdagavond spelen met de kinderen, wint Moganeng. Als we haar haar prijs overhandigen (een voetbal), reageert ze echt overenthousiast, zo ontzettend leuk!
Pap: ik heb een vuurvlieg gezien, ze zijn echt heel gaaf! Ik heb nu een foto geplaatst, maar heb ook een filmpje gemaakt waarop je hem licht ziet geven!
Verder gewoon nog zoveel leuke momenten gehad: zingen en dansen rond het kampvuur in de stromende regen, in het pikkedonker allemaal met kleding aan in het zwembad springen, marshmellows roosteren boven het kampvuur, massa’s giraffes zien op de bushwalk met de kinderen naar Leopard’s Rock.
Ik heb geluk dat ik op Vrijdag nog even mee kan om de kinderen weer weg te brengen naar hun school. Audrey, een van de meiden in de groep, gaf me haar armband: ‘ I will give you this, to remember me”. Zo bijzonder lief...
De laatste dag Daktari worden er veel afscheidsbriefjes geschreven en mailadressen uitgewisseld. Het voelt bizar onwezenlijk aan om weg te gaan, kan het nauwelijks bevatten. Ook vrijwilligers Marine en Gwladys gaan naar weg, behoorlijk heftig dus.
Het wisselen van project viel me zwaar, alsof ik ineens afscheid moest nemen van mijn hele familie (wat in zekere zin ook wel zo is), Ian en Michele, alle staffmemebers, de volunteers en natuurlijk de kinderen en dieren.
Inmiddels ben ik dus al bijna een week op mijn tweede project, Equine Rehabilitation Centre Whipalong. Het is een prachtige plek, net onder de Drakensberg en vlakbij het game reserve van Moholoholo. Ik werk hier samen met Kate, de Zuid-Afrikaanse eigenaresse van Whipalong en met Eshter, een 22 jarige Nederlandse. Dagelijks borstelen we de 10 paarden op Whipalong, rijden we ongeveer om de dag een bushrit (prachtig, waterbucks, kudu’s, impala’s en hippo’s zien vanaf een paardenrug), en controleren we de kudde van 12 jonge paarden die op een terrein van 60 ha lopen hier in de buurt (het is soms even zoeken waar ze zijn). Naast dat terrein is nog een reservaat waar 2 neushoorns lopen. Een triest gezicht, want hun hoorns zijn preventief verwijderd om te zorgen dat ze niet worden gestroopt. We zien ze aan de andere kant van het hek van heel (te) dichtbij, ze zijn erorm en kunnen heel snel aanvallen om het minste of geringste. Daarbij helpt een dun hekje absoluut niet – je probeert te genieten van het gezicht maar sluiipt ook heel voorzichtig weg.
Ik heb ook nog een paar specifieke projecten: de driejarige Carrot moet worden beleerd en de 8 maanden oude Bllissimo moet leren wennen aan mensen – beide gaan inmmiddels met sprongen vooruit wat heel leuk is. Carrotpakt het grondwerk goed op en heeft talent voor clickeren en waar Bellissimo zich eerst niet liet benaderen, kan ik hem inmiddels losstaand rustif borstelen. :)
Hoewel ik op Whipalong inmiddels dus redelijk ben gesetteld en ook al wat leuke “projecten” heb, heb ik ook iets geleerd: ik ben niet echt een paardenmeisje (meer?). Er wordt hier op een hele fijne manier met paarden gewerkt en ik heb al ontzettend veel opgestoken, maar het is me toch iets teveel paarden (en misschien ook iets teveel “paardenmensen” – de mensen met paarden die dit lezen weten het verschil wel, hihi). Had echt niet gedacht dat ik dit zo zou kunnen ervaren voordat ik vertrok!! Ik mis hier het groepsgevoel, een bepaalde sprankeling en vooral het gevoel dat ik iets bijdraag aan de toekomst van andere mensen. Met name als ik omdat er even niets anders te doen is tuig zit schoon te maken rond de tijd dat er op Daktari wiskunde wordt gegeven, bijvoorbeeld. Het voelt dan niet echt als vrijwilligerswerk wat ik doe. De dag is ook vrij snel om, we beginnen rond half 8 en zijn rond 4 uur al klaar (Kate gaat dan ook zo’n beetje naar bed).
Ik heb mijn reis daarom iets aangepast: oorspronkelijk zou ik 6 weken op Whipalong blijven, dat worden er nu 3 en daarna ga ik nog voor 3 weken terug naar Daktari. Verder maak ik er hier natuurlijk wel een zo fijn mogelijke tijd van en probeer ik zoveel mogelijk te leren en bij te dragen aan dit project!
Verder is het hier steeds warmer aan het worden, haast dagelijks wel 40 C. Iedereen hoopt op regen, zodat het weer een beetje afkoelt en het groen gaat worden!
Verder ben ik niet zo goed bereikbaar, er is geen internet op Whipalong (de koperen bekabeling wordt kennelijk keer op keer gestolen), dus ik prober om de paar dagen even een internetcafe in te duiken, maar dat is wel een stukje rijden met de auto.
Heel veel liefs,
Fleur.
Eindelijk weer even aan het internet! Er is weer zoveel gebeurd inmiddels dat ik het niet allemaal in een weblog meer kan proppen, dus hier gewoon wat ervaringen van de laatste tijd.
De “laatste” (zie verderop in deze weblog) week Daktari was heerlijk. Superleuke groep kinderen, de eerste groep van een nieuwe school: Audrey, Glenda, Moganeng, Efficiency (meiden) en Walter, Mpho, Thabiso, Ithute (jongens). Ik pik samen met Ian en vrijwilliger Sammi de kinderen op bij de school. We zijn vroeg, en kunnen daardoor mooi de briefing zien die alle kinderen verzameld voor de school krijgen. Een prachtig gezicht zo, alle kinderen in uniform. Ik heb ook leuk even gesproken met een van de leraren. Het is voor hem niet te bevatten dat ik met 22 nog studeer en al helemaal niet dat ik twee masters ga doen: wie zou mij dan ooit kunnen betalen?
Sammi vindt ook een schorpioen in onze kamer: onder mijn bed naast mijn schoenen wel te verstaan. Volunteer Phil heft hier een cursus gedaan weet dat dit een soort is die niet alleen steekt, maar die ook gif kan ‘gooien’ met zijn staart. Met een lange stok schuiven we hem onder het bed vandaan, waarna Phil hem vakkundig om zeep helpt door erop te gaan staan. Brrrrr, geen slippers meer aan ‘s nachts!
Omdat twee van de kinderen fanatie touwtje spingen (met 40 C), heft vrijwilliger Aaron een lang springtouw gemaakt. Ik dacht dat het leuk zou zijn om de kinderen daarmee wat spelletjes te leren, maar dat blijkt niet nodig: ze springen op een been, op hun hurken, maken handstanden en doen zo een halve breakdance!
Er is ook geprobeerd om de grote hoop zand die naast het zwembad ligt af te graven. Daarbij komen we echter voor een verrassing te staan: er blijkt een enorme (beschermde) Baboon spider in te wonen! Hij zit in een tunnelachtig hol dat is bekleed met web, heel mooi eigenlijk. De spin zal dood gaan als we haar huis kapot maken (ze kan geen nieuw huis maken), dus er wordt besloten alleen wat aan de andere kant van de heuvel te graven en de berg grotendeels te laten staan.
Met de Math Bingo die we op dinsdagavond spelen met de kinderen, wint Moganeng. Als we haar haar prijs overhandigen (een voetbal), reageert ze echt overenthousiast, zo ontzettend leuk!
Pap: ik heb een vuurvlieg gezien, ze zijn echt heel gaaf! Ik heb nu een foto geplaatst, maar heb ook een filmpje gemaakt waarop je hem licht ziet geven!
Verder gewoon nog zoveel leuke momenten gehad: zingen en dansen rond het kampvuur in de stromende regen, in het pikkedonker allemaal met kleding aan in het zwembad springen, marshmellows roosteren boven het kampvuur, massa’s giraffes zien op de bushwalk met de kinderen naar Leopard’s Rock.
Ik heb geluk dat ik op Vrijdag nog even mee kan om de kinderen weer weg te brengen naar hun school. Audrey, een van de meiden in de groep, gaf me haar armband: ‘ I will give you this, to remember me”. Zo bijzonder lief...
De laatste dag Daktari worden er veel afscheidsbriefjes geschreven en mailadressen uitgewisseld. Het voelt bizar onwezenlijk aan om weg te gaan, kan het nauwelijks bevatten. Ook vrijwilligers Marine en Gwladys gaan naar weg, behoorlijk heftig dus.
Het wisselen van project viel me zwaar, alsof ik ineens afscheid moest nemen van mijn hele familie (wat in zekere zin ook wel zo is), Ian en Michele, alle staffmemebers, de volunteers en natuurlijk de kinderen en dieren.
Inmiddels ben ik dus al bijna een week op mijn tweede project, Equine Rehabilitation Centre Whipalong. Het is een prachtige plek, net onder de Drakensberg en vlakbij het game reserve van Moholoholo. Ik werk hier samen met Kate, de Zuid-Afrikaanse eigenaresse van Whipalong en met Eshter, een 22 jarige Nederlandse. Dagelijks borstelen we de 10 paarden op Whipalong, rijden we ongeveer om de dag een bushrit (prachtig, waterbucks, kudu’s, impala’s en hippo’s zien vanaf een paardenrug), en controleren we de kudde van 12 jonge paarden die op een terrein van 60 ha lopen hier in de buurt (het is soms even zoeken waar ze zijn). Naast dat terrein is nog een reservaat waar 2 neushoorns lopen. Een triest gezicht, want hun hoorns zijn preventief verwijderd om te zorgen dat ze niet worden gestroopt. We zien ze aan de andere kant van het hek van heel (te) dichtbij, ze zijn erorm en kunnen heel snel aanvallen om het minste of geringste. Daarbij helpt een dun hekje absoluut niet – je probeert te genieten van het gezicht maar sluiipt ook heel voorzichtig weg.
Ik heb ook nog een paar specifieke projecten: de driejarige Carrot moet worden beleerd en de 8 maanden oude Bllissimo moet leren wennen aan mensen – beide gaan inmmiddels met sprongen vooruit wat heel leuk is. Carrotpakt het grondwerk goed op en heeft talent voor clickeren en waar Bellissimo zich eerst niet liet benaderen, kan ik hem inmiddels losstaand rustif borstelen. :)
Hoewel ik op Whipalong inmiddels dus redelijk ben gesetteld en ook al wat leuke “projecten” heb, heb ik ook iets geleerd: ik ben niet echt een paardenmeisje (meer?). Er wordt hier op een hele fijne manier met paarden gewerkt en ik heb al ontzettend veel opgestoken, maar het is me toch iets teveel paarden (en misschien ook iets teveel “paardenmensen” – de mensen met paarden die dit lezen weten het verschil wel, hihi). Had echt niet gedacht dat ik dit zo zou kunnen ervaren voordat ik vertrok!! Ik mis hier het groepsgevoel, een bepaalde sprankeling en vooral het gevoel dat ik iets bijdraag aan de toekomst van andere mensen. Met name als ik omdat er even niets anders te doen is tuig zit schoon te maken rond de tijd dat er op Daktari wiskunde wordt gegeven, bijvoorbeeld. Het voelt dan niet echt als vrijwilligerswerk wat ik doe. De dag is ook vrij snel om, we beginnen rond half 8 en zijn rond 4 uur al klaar (Kate gaat dan ook zo’n beetje naar bed).
Ik heb mijn reis daarom iets aangepast: oorspronkelijk zou ik 6 weken op Whipalong blijven, dat worden er nu 3 en daarna ga ik nog voor 3 weken terug naar Daktari. Verder maak ik er hier natuurlijk wel een zo fijn mogelijke tijd van en probeer ik zoveel mogelijk te leren en bij te dragen aan dit project!
Verder is het hier steeds warmer aan het worden, haast dagelijks wel 40 C. Iedereen hoopt op regen, zodat het weer een beetje afkoelt en het groen gaat worden!
Verder ben ik niet zo goed bereikbaar, er is geen internet op Whipalong (de koperen bekabeling wordt kennelijk keer op keer gestolen), dus ik prober om de paar dagen even een internetcafe in te duiken, maar dat is wel een stukje rijden met de auto.
Heel veel liefs,
Fleur.
-
05 November 2010 - 14:43
Tante Lia:
Hoi lieve Fleur,bed.voor je e-mail!En nu je mooie verslag.
Wat lief van Audrey dat ze jou haar armband gaf!
Ik moest wel lachen toen ik de foto van Eeyore zag,ik had het al geschreven he,hij wil er gewoon bij zijn haha.Ja en ik begrijp je heel goed dat je terug wil naar Daktari ook al ben je nog zó gek op paarden, voor deze mensen wil je er gewoon zijn!Ik heb de foto bekeken van die zon reflectie,,net een kikkerkop,,dat is geen toeval! Het is ook geen wonder dat het met de paarden goed gaat want jij met je lifde voor dieren krijgt alles voor elkaar.Zo nu stop ik anders is er geen ruimte over voor een ander haha. liefs Lia -
05 November 2010 - 16:12
Annika Sakkers:
Ik kan me voorstellen dat je je daar geen "paardenmeisje" meer voelt maar ervoor kiest om terug te gaan naar Daktari. Op die manier kun je (lijkt mij) actiever zijn om de mensen daar echt te helpen. Het lijkt me in jouw situatie een hele logische en goede beslissing. Ze zullen daar vast blij zijn om je terug te zien! -
07 November 2010 - 16:15
Oma:
Lieve Fleur,
Nog maar 2 weken en dan ben je weer "back home" de plek in afrika waar jij je helemaal thuis voelt, bij al die lieve enthousiaste mensen.Wel heel goed, dat je nu al resultaat hebt geboekt met Bellissimo en Carrot.
Ook dit gaat jou helemaal lukken!!Heel veel liefs en dikke X, Oma -
07 November 2010 - 20:58
Renee:
Lief (ex?) paardenmeisje, dat gele truitje met die veel te korte mouwtjes had je een paar jaar geleden aan de wilgen gehangen, toch? Een goede herinnering heb ik aan jou in dat gele truitje en de vele ritten die wij samen hebben gemaakt met Lo en Bink. Wat een ontdekking heb je gedaan en prima gehandeld door nog 3 weken terug te gaan naar Daktari, waar je veel kunt betekenen voor anderen en zelf ook geniet! Goed gedaan Fleur, en ik wens je nog heel fijne weken voordat je (alweer) terugkomt.
Zie uit naar je volgende bericht!
Liefs, Renee -
08 November 2010 - 09:51
Ingrid:
lieve Fleur,
Nu ik zelf een paar weken in Zd.-Afrika ben geweest, kan ik me nog meer inleven in jouw prachtige verhalen. Ook ik heb gemerkt: Afrika gaat in je genen zitten!
Ik wens je nog heel veel mooie en dierbare momenten in dit prachtige land en wissel na jouw terugkomst graag verhalen met je uit.
groetjes Ingrid -
08 November 2010 - 18:04
Jetje:
hoi lieve fleur
wat is precies jou bed?
en met wie slaap je op de kamer?
xliefs van je buurmeisje jet -
11 November 2010 - 20:04
Ada:
Hoi Fleur, ik geniet iedere keer weer van je verslag en de prachtige foto'.Daarmee geef je een mooie kijk in de wereld waar je nu leeft. Ik zag dat je over 26 dagen alweer terug komt.De één komt en de ander vertrekt.04 januari gaat Jelmer naar Kenia.Kunnen jullie nog net wat verhalen uitwisselen.
Ik wens je nog een fijne tijd toe, groet Ada -
13 November 2010 - 08:31
Nicole:
Wat grappig, die oma van jou...
x mam -
19 November 2010 - 04:50
Tante Karin En Oom A:
Wat mooie verhalen schrijf je Fleur en dan vind je nog tijd om zoveel andere dingen te doen.
Groetjes en liefs van ons tweekes Down Under waar het ook zomer is !!
x x x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
